Na de zoveelste vertraging knapte er wat

"11 november 2022 is de dag dat wij afscheid hebben genomen van ons huis. Helaas werd het een sinister afscheid. Sindsdien zitten wij in een wisselwoning te wachten op de sloop-nieuwbouw van onze woning. De afgelopen jaren waren slopend, maar nu wij hier wonen valt er heel wat van onze schouders af." 

"Jarenlang heb ik mij niet zo druk gemaakt om de perikelen rondom de aardbevingen. Ook al ging er geen deur of raam meer fatsoenlijk open en joeg bij noordoostenwind de kou door ons huis, een link met de gasbevingen had ik nog niet gelegd. Ons huis is in 1947 gebouwd, Delftse School, een mooie karakteristieke twee-onder-een-kap. ‘Het zal wel ouderdom zijn’, dacht ik. 

De woedende mensen die in 2014 op de ramen van het gemeentehuis van Loppersum stonden te beuken tijdens het bezoek van toenmalig minister Kamp vond ik niet zo’n fraaie vertoning. ‘Die man had toch goede bedoelingen?’, dacht ik toen. Pas jaren na Huizinge (2012) kwam bij mij het besef, ik was misschien lange tijd wel te naïef geweest. Met de kennis van nu moet ik actievoerders zoals Lanting en Dales gelijk geven. Zij waren pioniers en kwamen op voor Groningen, wat hard nodig bleek."

“Destijds begreep ik niet waarom de beving van Huizinge ineens zo’n hot item was. Tien jaar daarvoor waren er ook al zware bevingen. Toen had iedereen zijn ogen al moeten openen. We lopen eigenlijk tientallen jaren achter de feiten aan. Na Huizinge moest in korte tijd ineens heel veel gebeuren. Elke aannemer bleek expert op het gebied van aardbevingsschade. Maar eigenlijk is er met een te groot gebrek aan kennis begonnen aan de operatie om Groningen te herstellen. Daardoor is er veel misgegaan. 

Ons huis bleek ook onveilig. Inspectie wees uit dat het volledig ontzet was. Dat verklaarde ook waarom ramen en deuren niet fatsoenlijk open en dicht wilden. Sloop-nieuwbouw is nodig om ons een veilig huis te bieden. Maar voordat het zover was, kwamen we in een jungle terecht van overleggen en bijeenkomsten. En ondertussen gebeurde er niks. Elke organisatie of bedrijf heeft zo zijn eigen belangen. Belangen die een goede oplossing voor ons Groningers in de weg staan.” 

"Normaal gesproken ben ik een meegaand persoon. Bovendien heb ik genoeg meegemaakt, maar toen het tijdens de versterkingsplannen op de financiën aankwam, begon het vervelend te worden. Dat was het moment dat ik er ook steviger in begon te staan en er heel wat gesprekken op het scherpst van de snede hebben plaatsgevonden. Ons huis wordt dus gesloopt en opnieuw gebouwd. Ze beloven dat je dan terugkrijgt wat je had. Dat bleek niet zo te zijn.

Onze schuur in de tuin gaat ook tegen de vlakte, maar omdat die niet aan de woning vastzit, kregen we daar geen vergoeding voor. Terwijl je al duizenden euro’s spaargeld kwijt bent aan de inrichting, komen de kosten van het schuurtje er ook nog bij. Dat vond ik niet eerlijk en toen heb ik van mij laten horen. De frustraties liepen op." 

"Het duurde uiteindelijk achttien maanden voordat er een oplossing kwam. Het lange wachten had niet alleen op ons een grote impact, maar ook op de toenmalige woonconsulenten van de woningcorporatie. Sommigen verdwenen van het toneel. Uiteindelijk kregen we twee fijne contactpersonen terug die hun uiterste best voor ons hebben gedaan. Ze liepen voor ons op hun tenen.

Uiteindelijk werd ons 6.000 euro beloofd, waarmee we alles rondom het huis opnieuw konden aanleggen. Dus ook de tuin, want daar maken ze een complete akker van tijdens de bouw. Kortom, een krap budget, want voor een schuurtje ben je zo al duizenden euro’s verder."

"Later bleek dat er onvoldoende budget was en werd het bedrag voor de tuin gehalveerd. We hebben vervolgens onze vergoeding voor immateriële schade gebruikt om het gat te dichten en een nieuwe schuur te kunnen kopen. Het is jammer dat het zo moet, maar op een gegeven moment wil je ook door.

Daarna was het een tijd rustig. Tot we aan het eind van de zomer van 2022 hoorden dat de sloop-nieuwbouw van onze woning ging beginnen. We konden de verhuisdozen inpakken, in het najaar zouden we naar onze wisselwoning verhuizen."

“We hadden inmiddels het adres van ons nieuwe onderkomen en kregen te horen dat we het verhuisbedrijf konden bellen om een afspraak te maken. Dit kon niet meer misgaan. Maar toen mijn vrouw belde, kreeg ze te horen dat ons huis niet in de planning stond. Het bleek dat de sloop-nieuwbouw van onze woning vertraagd was. De NCG had de verhuizer wel op de hoogte gebracht, maar was ons als bewoners vergeten. We kregen via de beheerder van onze wisselwoning te horen dat het misschien wel twee maanden kon duren voordat wij aan de beurt waren. De zoveelste vertraging in het hele proces.

De verhuisdozen stonden bij ons tot aan het plafond, onze buren waren al vertrokken en de straat lag er al uit voor de bouw. Het was gewoon niet leefbaar meer en daar moesten wij dan nog twee maanden in bivakkeren. Terwijl er al een wisselwoning voor ons beschikbaar was. Dat ging er bij ons echt niet in en toen knapte er wat. Mijn vrouw was ten einde raad, zij had voor de verhuizing vier weken vrij genomen van haar werk.” 

"Ik ben verder kerngezond, maar kreeg ineens hartkloppingen. Mensen om mij heen herkenden mij niet meer en dachten dat ik gek geworden was. Ik explodeerde en trad buiten mijzelf. Het was blijkbaar de druppel die de emmer deed overlopen. 

Met bielzen heb ik vervolgens het huis gebarricadeerd en aan de muur heb ik een bijl opgehangen, bedoeld voor de NCG. Toen de bewonersbegeleiders van de woningcorporatie bij de buurvrouw waren, schrokken ze zich dood toen ze mijn actie zagen. 'Als jullie mij nu niet de sleutel geven van de wisselwoning, dan neem ik de bijl mee naar het kantoor van de NCG en hak ik de balie in stukken', brieste ik. Voor hen was het ook een vervelende situatie, want ze deden echt hun best. Zij stonden ook met hun handen in het haar."

"Mijn vrouw heeft talloze telefoontjes gepleegd en gesprekken gevoerd met de betrokken partijen. Uiteindelijk heeft de gemeente Eemsdelta de partijen gedwongen om het op te lossen. Dat heeft geholpen, want nog dezelfde week kregen wij de sleutel van onze wisselwoning en konden we alsnog verhuizen. 

Ons huis is trouwens het ouderlijk huis van mijn vrouw. We hadden gehoopt op een fijne manier afscheid te nemen, maar dat liep dus helaas anders. Voordat we de deur achter ons dichtdeden heb ik nog wel allemaal teksten op de muur geschreven als: 'Gas winnen is ook verliezen’, 'Vertrouwen komt te voet en gaat met een Audi Q7' en 'This old house was built on dreams, which became nightmares'(dit oude huis is gebouwd op dromen, die nachtmerries werden)."

"Nu zitten we in onze wisselwoning en komen we tot rust. Wij kijken uit naar onze nieuwe woning. Voor ons en vele anderen is het een slopende tijd geweest. We hebben veel mensen zien afhaken en zelfs mensen zien overlijden. En je kan het nooit een-op-een vaststellen, maar ik denk dat bij enkele mensen de stress daaraan heeft bijgedragen. Dat vind ik wrang. 

Daarnaast is er door de jaren heen sprake geweest van willekeur waardoor er grote verschillen ontstaan tussen bewoners. Dat heeft ook bij ons in de straat geleid tot jaloezie en wrijving. Vroeger kwamen we achterom voor een kop koffie, maar dat is niet meer. De sociale samenhang in de buurt is verdwenen. Wat dat betreft kan ik mij helemaal vinden in de uitkomsten van de parlementaire enquêtecommissie. Die voelen als erkenning en hopelijk worden onze problemen nu ook breder gedragen in Nederland en komt er echt een oplossing."