Door al het gedoe heb ik een korter lontje gekregen

“Tot 2017 stond de aardbevingsproblematiek wat verder van mij af. Ik wist dat we last hadden van bevingen en dat er daardoor schade ontstaat aan huizen, maar dat was het. Zelf heb ik nooit een beving gevoeld of schade gehad. Maar ik zie het hier in het dorp en de rest van de provincie genoeg om mij heen.

"Vijf jaar geleden kwam de aardbevingsellende ineens dichtbij. Toen kregen we op een bijeenkomst met de buren te horen dat ons huis wordt gesloopt omdat het niet veilig is als er een zware aardbeving plaatsvindt. Dat was voor mij het begin van de ellende.

Sindsdien weten we niet waar we aan toe zijn. Ik ben geboren en getogen in Bedum, mijn ouders wonen hier. Ik hoopte in dit huis oud te worden, ik zag mezelf hier al rondlopen met mijn rollator. Maar dat is nu onzeker geworden."

"Het liefst zou ik de hele sloop-nieuwbouw overslaan. Volgens de normen is het niet veilig bij een zware beving, maar ik maak mij daar niet zo druk om. Volgens mij valt het wel wat mee en kunnen deze huizen best wel wat hebben.

Hier heb ik fijn contact met de buren. We steunen elkaar als we het moeilijk hebben, dat voelt veilig. Maar ik weet niet of we na de sloop-nieuwbouw van onze straat hier allemaal nog kunnen blijven wonen. Zelf speel ik ook wel met de gedachte om dan maar te verhuizen."

"Als ik hier blijf wonen, moet ik twee keer verhuizen. Naar een wisselwoning en weer terug. Daar zie ik wel tegenop. Ik heb ook huisdieren, geen idee hoe die het gaan vinden. Dan verhuis ik liever naar een nieuwe plek waar ik een nieuwe start kan maken. Eenrum bijvoorbeeld. Daar woont mijn beste kameraad en ken ik al veel mensen. Dan heb ik tenminste zelf de regie en weet ik waar ik aan toe ben.

Als ik mijn collega’s vertel wat er hier gaande is, snappen ze dat niet. Ze komen hier niet vandaan en weten niet wat er speelt. Zij denken dan: 'Je krijgt toch een mooi nieuw huis? Wat zeur je dan?' Maar ze vergeten dat ik er niet zelf voor kies en wat die onzekerheid met je doet. Normaal als je verhuist zit je even in de stress. Nu wachten we al vijf jaar op de sloophamer. Het voelt alsof het zwaard van Damocles boven je hoofd hangt."

"Je kan dan wel schadevergoeding krijgen voor de ellende die je doormaakt, maar daar is natuurlijk niet alles mee verholpen. Ik mis bijvoorbeeld ook de erkenning van de NAM en de overheid. Rutte zegt dan wel sorry in de Tweede Kamer, maar dat gaat langs mij heen. Het is te makkelijk. Laat hem dan een persoonlijke brief naar iedereen sturen.

De verwachting is nu dat onze straat over twee jaar wordt gesloopt. Als het goed is, want het is ook al een aantal keer uitgesteld. Dat is erg vervelend, want je stelt je erop in. Ik merk dat ik kribbig wordt van de situatie en dat ik sindsdien en kort lontje heb. Op mijn werk ben ik bijvoorbeeld kortaf of snauw ik collega’s af. Terwijl ik normaal helemaal niet zo ben."

"Waar ik mij zorgen om maak, is om alle leidingen die onder de grond liggen. Ik werk in de infrastructuur en boor dat soort leidingen op twintig meter diepte door de bodem. Zodoende weet ik wel wat van de ondergrond en de materialen waarvan de leidingen zijn gemaakt. Met die kunststof leidingen van tegenwoordig gebeurt niet zo snel iets, maar die oude betonnen en gietijzeren leidingen zijn wel kwetsbaar.

De leidingen liggen in een slappe grond en bij een hevige trilling kunnen ze scheuren. Althans, dat lijkt mij. Soms komen we wel lekkages tegen in de provincie waarvan je dan denkt, hoe zou dat komen? Heeft het soms met de aardbevingen en de verschuiving van de bodem te maken? Wat dat betreft denk ik dat er nog heel wat ellende op onze provincie afkomt, waarvan we nu nog niet weten dat het komen gaat." 

"Maar goed, je kan ook niet in de toekomst kijken. Zelf hoop ik dat ik het hoofdstuk snel kan sluiten. Over vijf jaar hoop ik dat de versterking van mijn woning achter de rug is of dat ik op een andere fijne plek woon. Dan heb ik hopelijk mijn leven van voor 2017 weer terug."