Foutje, bedankt…

"Vorig jaar hebben wij ons huis verbouwd. Tijdens de werkzaamheden ontdekte de aannemer veel scheuren. In de muren, maar ook in onze marmeren vloer. Op zijn advies heb ik een schademelding gedaan bij het IMG.

Ondertussen hoorde ik van straatgenoten dat zij ook een schadeclaim hadden ingediend. Sommigen ontvangen duizenden euro’s vergoeding, anderen helemaal niks. Wij behoorden niet tot 'de gelukkigen', onze schadeaanvraag is afgewezen." 

"In ons rapport staat dat er geen sprake is van mijnbouwschade. De scheuren zouden worden veroorzaakt door de vloerplaten die verkeerd zijn gelegd. Terwijl ons huis qua bouw precies hetzelfde is als dat van de buren. Bovendien zijn ze gebouwd door dezelfde aannemer. 

Dat gaat er bij mij dus niet in. Waarom krijgt de één wel schadevergoeding en de ander niet? Terwijl het om hetzelfde soort woningen gaat in dezelfde straat. Dit soort situaties zorgt voor frustraties en onbegrip."

"Veel buurtgenoten – ik ook – konden nog wel gebruikmaken van de regeling waarbij je de schade als het ware afkoopt: 5.000 euro en een punt zetten achter de claim die we hadden ingediend. Je kan dan wel weer opnieuw een vergoeding aanvragen, maar dan moet er eerst opnieuw een zware beving plaatsvinden waardoor Zuidhorn ook stevig trilt.

Op advies van onze zaakbegeleider zijn we akkoord gegaan met die 5.000 euro regeling. Eerlijk is eerlijk, ze moest er wel even voor praten om mij te overtuigen, maar ik en veel anderen buren hebben dankbaar haar advies opgevolgd."

"Behalve buurvrouw Gea. Zij is al direct van slag als een overheidsfunctionaris zich per mail, telefoon of post meldt. Dan is ze enorm onzeker en klapt als het ware dicht.

Ik raakte met haar aan de praat terwijl ik de hond aan het uitlaten was en bood aan haar dossier eens te bekijken en haar te helpen. Als ervaren rijksambtenaar ken ik de ambtelijke taal en weet ik dat wetten en regels er zijn ter bescherming van de burgers. En dat ze er niet zijn om goedwillende burgers het leven moeilijk te maken."

"Het onderzoekje en de gesprekken leidden er toe dat we daarom – nog ruimschoots voor de datum waarop er een besluit over haar claim zou worden genomen – een beroep hebben gedaan op de bijzondere 5.000 euro regeling. Maar de zaakbegeleider wilde daar niet aan meewerken! Gea had immers aangegeven de claim niet te willen intrekken. Regels zijn regels. 

Uiteindelijk, na een aantal gesprekken, gaf de zaakbegeleider toe dat ze de mail over het hoofd had gezien en het in orde zou maken. Opluchting! Vlak voor het weekend belde ze me nog: 'Het komt goed. Ik heb met mijn leidinggevende contact opgenomen en we gaan het regelen!'"

"Een week later nog geen bericht. Toch maar weer eens bellen. Volgens de zaakbegeleider kan en mag zij een gemaakte fout niet herstellen. 'Dat staat ons systeem niet toe. De afdeling Juridische Zaken moet groen licht geven. Stuur hen maar een mailtje!'

Zo gezegd, zo gedaan. 'Zorg wel dat u binnen de gestelde termijn reageert hoor! Een dag te laat is fataal. Dan wordt om procedurele redenen de zaak niet meer behandeld!' Terecht, vind ik." 

"Maar wat schetst mijn verbazing? De afdeling Juridische Zaken zelf houdt zich helemaal niet aan die basisbeginselen. Er mag dan een foutje door een medewerker zijn gemaakt, juristen nemen volop de tijd om zich in de zaak te verdiepen. Eenzijdig besluiten ze daartoe, op grond van grote werkdruk. En dat kan wel een aantal maanden duren. 

De zaakbegeleider geeft toe dat ze een fout heeft gemaakt. Dat vind ik trouwens heel moedig en eerlijk van haar. Maar waarom kan het dan gewoon niet worden hersteld? Waarom moeten juristen zich daar eerst over buigen en duurt het maanden voordat we een oplossing hebben? Misschien is er in september tijd om er eens naar te kijken! Ik ga er toch een beetje vanuit dat het uiteindelijk goed komt. Het kan toch niet zo zijn dat twee medewerkers een gemaakte fout willen herstellen en dat regel(neven) dat belemmeren…? Foutje, bedankt."