Eerst waren we trots op ‘ons’ gas, nu liggen we er wakker van

Sjouk:

“We wonen al ons hele leven in Appingedam, we hebben de geschiedenis van de gaswinning van dichtbij meegemaakt. De gaswinning heeft ons veel gebracht. In ons eerste huis hadden we al een gastoestel om op te koken. Bovendien hadden we hier in de buurt veel industrie die stookte op kolen. Dankzij het gas waren die niet meer nodig en is de lucht veel schoner geworden. Daarnaast was er veel welvaart. Als de fakkels wat minder fel brandden, zeiden we tegen elkaar: ‘Als het gas nou maar niet op is’, haha."

Jan:

“Heel Nederland stond te juichen toen ze de gasbel in Slochteren ontdekten. Als militair bij de Nationale Reserve heb ik de boorlocaties nog wel bewaakt. Ik vond het een eer om daar in mijn uniform te lopen en onze nationale bodemschat te beveiligen. Ja, ik was wel trots op ‘ons’ gas.”

Sjouk:

“Wij volgen nu ook de parlementaire enquête over de gaswinning in Groningen, dan komen dit soort verhalen en herinneringen ook allemaal weer naar boven. Toen was het nog leuk, maar dat is nu niet meer zo. Mensen worstelen met hun huis en worden in de kou gezet. Ik vind het heel erg hoe de overheid met ons omgaat.”

Jan:

"Toen waren er ook al wel aardbevingen en werden er huizen gesloopt omdat ze niet veilig waren. Maar daar hoorde je nauwelijks wat over. Tot de beving van Huizinge was het voor ons ook een ver-van-m'n-bed-show.”

Sjouk:

“De beving van Huizinge hebben wij ook gevoeld, een harde knal was dat, gevolgd door een trilling. Daarna werd wel duidelijk wat de gevolgen waren van de gaswinning.”

Jan:

“Wij kregen ook schade. Dat is netjes gerepareerd, maar je hebt er wel spanning van. Door de bevingen sta je elke keer weer aan als je een hard en onverwachts geluid hoort, ook al is er geen beving. Dat geeft onrust. Met de kennis van nu vind ik het heel schandalig dat ze vroeger ons gas in de uitverkoop hebben gedaan voor het buitenland, terwijl wij Groningers elke keer moeten soebatten om onze schades vergoed te krijgen. Dat doet mij pijn hoor, hoe ze ons laten stikken.”

Sjouk:

“En dan komt er weer een minister die roept dat we rekening moeten houden met een zware beving. Wiebes was dat volgens mij. Daar word je niet vrolijk van, je leeft continu in onzekerheid. In 2018 kwamen ze kijken of ons huis veilig was. Daar hebben we nooit weer wat van gehoord.”

Jan:

“Terwijl om ons heen allemaal huizen versterkt moeten worden. Maar niemand die garandeert dat ons huis wel veilig is. En daar krijg je allemaal weer spanning van. Die onzekerheid vreet aan je.”

Sjouk:

“Gelukkig hebben een paar slimme buren de koppen bij elkaar gestoken en hebben ze het zo ver gekregen dat ook onze straat in de versterkingsoperatie mee gaat.”

Jan:

“Maar dan komt er nog wat op je af hoor. We zijn waarschijnlijk halverwege 2024 aan de beurt. Dan verhuizen we naar een wisselwoning en wordt ons huis gesloopt. Ergens in 2025 kunnen we weer terug. Ik ben tegen die tijd 83 en weet niet of we dat dan nog wel aankunnen. Daar lig ik wakker van.”

Sjouk:

“En eigenlijk zouden we wel een seniorenwoning willen, zodat we maar één keer hoeven te verhuizen. Maar er zijn nergens huizen beschikbaar. Ook niet bij de woningcorporatie. Die luisteren niet eens naar je. Als er dan al woningen zijn, gaan die naar vluchtelingen. Dat snap ik hoor, maar wij zitten ook in de problemen.”

Jan:

“Onze kleinzoon woont bij ons in huis, die staat ook al jaren ingeschreven bij de woningstichting. Als wij een seniorenwoning kunnen krijgen, wil hij ons huis wel kopen. Dat scheelt dan weer een plek op de wachtlijst van de woningcorporatie, maar je krijgt gewoon nul op rekest.”

Sjouk:

“Die jarenlange onzekerheid en spanningen doen wat met je. We proberen wel in aanmerking te komen voor die schadevergoeding voor leed en verdriet, maar dat gaat niet allemaal soepel. Daar krijg ik alleen maar weer meer stress van.”

Jan :

“Ik krijg het gevoel dat we gewoon niet serieus worden genomen. Daar word ik verdrietig van, ik krijg de tranen in mijn ogen nu ik dit zeg. Wat dat betreft ben ik blij dat we nu ons verhaal hebben kunnen doen. Voor het eerst voel ik mij gehoord. Dat raakt mij.”