De scheuren werden groter en groter, ik durfde geen oog meer dicht te doen

Kenny:

“Je verwacht het misschien niet, maar er klonk applaus toen toenmalig Nationaal Coördinator Groningen (NCG) Hans Alders vertelde dat de hele wijk plat ging. Ik denk dat het een applaus was van mensen die blij waren dat er eindelijk wat ging gebeuren. En het was een bevestiging van wat wij al wisten: het is niet veilig hier."

Gezina:

“Wij waren er die avond ook bij in de Nicolaïkerk. Veel mensen waren denk ik opgelucht. Dat gold ook voor ons. Sommigen wilden vanwege de aardbevingen hun huis verkopen en naar de Veluwe vertrekken, ze waren er helemaal klaar mee. Wij stonden ook op het punt om naar de makelaar te gaan. We wilden niet per se weg uit Appingedam, maar wel weg uit ons huis met scheuren.”

Kenny:

"Dat vond ik nog het meest vreemde aan het verhaal. Na de beving van Huizinge in 2012 kregen wij scheuren achter in onze woning. Echt, op een gegeven moment kon ik mijn hand er bijna in steken. Het Centrum Veilig Wonen (CVW) keurde onze aanvraag af, het kon niet door de aardbevingen komen. Een contra-expert was van mening dat het wel aardbevingsschade was, dus moest hij eruit zien te komen met het CVW. En wat denk je, na dat gesprek was het ineens geen aardbevingsschade meer. Daar werd ik echt moedeloos van."

Gezina:

“Wij slapen achter in het huis, daar waar de scheuren zitten. Ze werden steeds groter en groter, op een gegeven moment durfde ik geen oog meer dicht te doen, bang dat alles met een flinke beving naar beneden zou komen.”

Kenny:

“En toen kwam dus de heer Alders in 2017 met de mededeling dat onze huizen niet veilig waren en gesloopt moesten worden. Terwijl de aardbevingen niet de oorzaak zouden zijn van onze schades. Gek hè? Je voelt je dan gewoon niet serieus genomen, op den duur was ik er helemaal flauw van.”

Gezina:

“Het was een hele intensieve periode. Het versterkingsproces heeft jaren geduurd en er komt zoveel op je af. Je gaat van bewonersavond naar bewonersavond, voert allemaal moeilijke gesprekken en je moet heel veel lastige keuzes maken. En dan komt het pas: je moet twee keer verhuizen, eerst naar een wisselwoning en dan weer naar je nieuwe huis. Je wordt geleefd.”

Kenny:

“En toen kwam Gezina ook nog in het ziekenhuis terecht. Door een beknelde zenuw die was geknapt, kreeg ze een halve dwarslaesie. Vlak voordat we zouden verhuizen naar de wisselwoning. Aan het ziekenhuisbed voerden we gesprekken over de versterking van ons huis, terwijl je daar op dat moment helemaal niet mee bezig wilt zijn. Bovendien ben ik in 2015 arbeidsongeschikt verklaard vanwege een uitbehandelde hernia en als je er dan min of meer alleen voor komt te staan, komt er veel op je af. Dat was een zware tijd.”

Gezina:

“Gelukkig ben ik goed uit de revalidatie gekomen. Ik ben dankbaar dat ik er nu zo bij zit en nagenoeg alles weer kan. Maar toen ik vanaf mijn borst verlamd was, gaf dat wel een angstig gevoel. En dan alle stress erbij van het huis, het was een moeilijke tijd om doorheen te komen.”

Kenny:

“We hebben daarom ook vergoeding aangevraagd voor immateriële schade. Sorry dat ik het zeg, maar dat was echt een ramp om te doen. Het was een worsteling om door de vragenlijst heen te komen. De vragen zijn koud en confronterend. Achter je scherm herbeleef je eigenlijk die moeilijke tijd, terwijl wij nu alles achter de rug hebben en graag weer willen genieten. Ik had er veel liever met iemand over gepraat en dat diegene vervolgens de vragen invult.”

Gezina:

“We horen het wel meer in de wijk dat mensen met de aanvraag worstelen. Ook weduwenaren bijvoorbeeld. Er zijn mensen die hun partner hebben verloren tijdens het versterkingsproces, die staan er ineens helemaal alleen voor. En dan moeten ze ook nog zo’n confronterende vragenlijst invullen die hen doet denken aan die vervelende tijd. Ik snap wel dat mensen dat niet prettig vinden.”

Kenny:

"Met mijn camera en drone ga ik elke dag door de wijk om de versterkingsoperatie vast te leggen. Er zijn ook buurtbewoners die vragen of ik foto’s wil maken van hun huis tijdens het sloop-nieuwbouw proces. Ik ben er maar druk mee, maar ik vind het hartstikke leuk om te doen.”

Gezina:

“Ik ben postbode in onze wijk en zie bijna dagelijks hoe het hier verandert. Straat voor straat gaan de sloopkranen door de wijk. Het onderwerp leeft hier enorm, je hoort het aan de gesprekken die je op straat opvangt. Het verdriet van sommige mensen die hier soms al veertig jaar wonen en hun omgeving zien veranderen. Opwierde is Opwierde niet meer. Maar sommige straten zijn wel mooier geworden. Bovendien zie je ook wel dat de mensen die de versterking achter de rug hebben, nu opgelucht zijn en weer verder kunnen met hun leven.”

Kenny:

“Dat geldt ook voor ons. Het hele versterkingsproces duurde lang en was zwaar, maar we hebben er een nieuw huis voor teruggekregen, ook al kozen we daar niet zelf voor. Daarnaast heb ik veel nieuwe mensen leren kennen door alles wat er is gebeurd en ben ik closer geworden met onze naaste buren. Je zit toch jarenlang in hetzelfde schuitje en trekt intensief met elkaar op. Dat schept een band en levert soms boeiende en diepgaande gesprekken op. Nu we het allemaal achter de rug hebben, is het tijd om weer te genieten. Misschien is het hoog tijd voor een buurt-barbecue, zodat we samen weer verder kunnen met de toekomst."