Als je de hele dag zit te kniezen, heb je geen leven

"Het was een zomeravond in 2012. Mijn man Freerk en ik zaten rustig op de bank toen we een harde dreun hoorden, daarna begon alles te trillen. De kopjes rinkelden in de kast, het was niet normaal hoe angstig dat was. We zijn snel naar buiten gevlucht, daar stonden meer mensen op straat bij te komen van de schrik. We wisten niet wat ons overkwam.

Twee jaar na de beving van Huizinge hebben wij voor het eerst schade gemeld. Toen nog bij de NAM. Of het Centrum Veilig Wonen. Ik weet het eigenlijk niet precies meer, er zijn zoveel organisaties, met allemaal hun eigen afkorting. Dat is ook wat hoor, op een gegeven moment weet je niet meer bij wie je moet zijn."

"Maar goed, er kwam een man van de NAM langs om ons huis te bekijken. Hij zag dat er veel oude scheuren in de buitenmuur zaten. Dat was misschien ook wel zo, maar die waren wel verergerd door de aardbeving. De buitenmuren zijn allemaal gestuukt, die wilden we natuurlijk weer helemaal netjes hebben. Beetje toonbaar zeg maar. Dat wilde de NAM niet helemaal vergoeden, toen hebben we afgesproken dat we elk de helft zouden betalen.

De schatting was dat de reparatie ongeveer tienduizend euro zou kosten, waarvan we de helft vergoed kregen. De rest moesten we zelf betalen. Gelukkig viel de klus mee voor onze aannemer en hoefden we minder bij te leggen. We zijn toen naar alle tevredenheid geholpen en waren blij met het resultaat."

"Al die toestanden zijn natuurlijk niet altijd even leuk. Maar soms moet je ook kijken naar wat je ervoor terugkrijgt. Onze schades zijn vergoed en we krijgen allemaal subsidies. Daarvan hebben we nieuwe kozijnen laten plaatsen en zonnepanelen geïnstalleerd. Daarnaast kregen we ook nog geld voor de waardedaling van ons huis. Ik stond ervan te kijken hoeveel dat was. Een deel hebben we gebruikt om wat van de hypotheek af te lossen en we hebben een nieuwe badkamer gekocht.  

Ondertussen blijft de grond trillen. Een paar jaar geleden was de beving bij Zeerijp, dat was in de winter. Zelf heb ik hem niet gevoeld, want ik zat op de fiets. Tot ik een mevrouw langs de kant van de weg zag staan. ‘Ik sta te trillen op mijn benen’, zei ze. ‘Dat was weer een beving, een hele zware.’ Het doet wat met de mensen."

"Loppersum is Loppersum niet meer. In de afgelopen jaren zijn in het dorp complete straten gesloopt en nieuw teruggebouwd. Ik woon hier al mijn hele leven, ben een geboren en getogen Lopster. Het dorp is mij lief, dat al die huizen plat gaan doet pijn. Ik ben gehecht aan al die mooie oude gebouwen, maar ik zie dat de ziel uit het dorp verdwijnt en daar word ik verdrietig van. Ons rijtje aan het Wijmerspad gaat ook plat. We zijn beschermd dorpsgezicht, maar het is de vraag of de oude stijl van toen nog terugkomt.

De versterkingsoperatie is toch ook wat. In 2017 kregen wij zeven man over de vloer die ons huis gingen bekijken. Ik moet zeggen, het was nog gezellig ook. Het jaar daarop zouden we horen wat er met ons huis moest gebeuren, maar het bleef stil. Na lang wachten en steeds maar vragen waar ons rapport bleef, kregen we twee jaar later ons dossier in handen. In het Engels… Je gelooft het toch niet? Dat was niet echt gezellig hoor. We zijn naar Stut en Steun gegaan, daar hebben ze het voor ons vertaald." 

"Uiteindelijk kregen we een brief met dat ons huis veilig was en dat er niks hoefde te gebeuren. Nou ja, dat zal wel. Wij hadden er een andere gedachte bij. Ons huis is namelijk meer dan honderd jaar oud en wij geloofden er niet in dat het tegen een zware aardbeving kon. Maar, we hebben ons er bij neergelegd en het verder gelaten. 

Tot we begin 2020 wéér een brief kregen: ons huis moest toch worden versterkt. Nou, daar word je toch niet goed van? Toen was ik echt boos. Blijkbaar was ons huis dus toch niet veilig, terwijl ze eerst van wel beweerden. Je hebt het gevoel alsof je de hele tijd voor de gek wordt gehouden en ondertussen zit je in onzekerheid. Dat is nog het ergste van allemaal, die onzekerheid."

"Na die brief hebben wij anderhalf jaar lang weer niks gehoord. Tot vorig jaar, vlak voordat mijn man ernstig ziek werd en het besluit werd genomen dat ons huis sloop-nieuwbouw wordt. Eerst wilden we dat niet, maar op advies van een aannemer uit de buurt hebben we daar maar wel voor gekozen.

Inmiddels is mijn man overleden en sta ik er alleen voor, terwijl er nog veel op mij af komt. Gelukkig krijgen ze mij de kop niet zo snel gek. Mijn man en ik zijn er altijd heel nuchter mee omgegaan en hebben er psychisch gelukkig nooit onder te lijden gehad. Helaas geldt dat niet voor iedereen, sommigen in het dorp worden er echt gek van." 

"De planning is dat ze na de zomer van 2023 beginnen met slopen van mijn huis. Dan ben ik 78 en moet ik nog twee keer verhuizen. Eerst naar een wisselwoning en daarna terug naar mijn nieuwe huis. Daar lig ik wel wakker van. Ik moet nu nadenken over wat ik wil houden en wat weg moet. Maar goed, ik heb nu wel duidelijkheid en weet waar ik aan toe ben, dat geeft ook rust. Bovendien krijg ik er een nieuw huis voor terug, ook al heb ik daar zelf niet voor gekozen.

Er komen ooit betere tijden aan, dat geloof ik echt. Dat wil ook meegeven aan de anderen die in deze situatie zitten. Als je elke dag gaat zitten kniezen, heb je geen leven. Dus blijf bij jezelf en laat je de kop niet gek maken."