We gingen anders kijken naar ons huis

"Van een beving of van een klap ben ik nooit wakker geschrokken, wel hebben we weleens meegemaakt dat de tv begon te schudden. Wij kregen pas in de gaten dat we echt risico liepen na de beving bij Westerwijtwerd, in mei 2019. We kregen een brief waarin op basis van een onderzoek in onze buurt werd gesproken over een ‘licht verhoogd risico’. Toen begon het ons te dagen, en gingen we anders kijken naar ons eigen huis. We zijn hier gaan wonen in 2017 en hadden een hoop verbouwingsplannen. Die gingen in de ijskast. Dat duurt tot op de dag van vandaag."

"We hebben deze woning precies op een goed moment gekocht. Het is een leuk huisje, hartstikke mooi, maar het kan natuurlijk altijd mooier. Zo heeft de vorige bewoner een muur geïsoleerd en daar van die verschrikkelijk lelijke steenstrips op aangebracht. Daar willen we iets aan doen maar de vraag is wanneer. Stel, dat ‘licht verhoogd risico’ betekent dat er veel meer moet gebeuren? Dat bijvoorbeeld de gevel moet worden versterkt? Dan zitten we niet alleen twee keer in de rotzooi. Dan gooien we met alles wat we nu doen aan verbouwingen ook een hoop geld over de balk.

Maar het punt is: we hebben nog steeds geen flauw idee wat ‘licht verhoogd risico’ precies betekent. Wat we ook doen, wie we het ook vragen, we horen niks. We hebben buren in de straat die alle ontwikkelingen rond de bevingen nog veel beter in de gaten houden dan wij, maar die weten evenveel als wij: niks."

"Dat levert gewoon frustratie op. Dat je je ver na de aankoop van je huis opeens realiseert: 'Oh fuck, we wonen in het aardbevingsgebied'. En dat je geen zin hebt om dingen aan je huis aan te pakken, omdat het straks allemaal weer kapot kan worden gemaakt. Het is gewoon de onzekerheid waardoor alles op slot zit. Over de lelijkste plekken hangt wel een schilderijtje. We hebben de tuin toch ook maar aangepakt, want dit is het mooiste seizoen van het jaar. Als je buiten zit, hoef je binnen niet tegen de lelijkheid aan te kijken. En nu maar hopen dat de tuin straks niet alsnog overhoop moet."

"Ik ben bepaald geen chagrijn, maar soms zit ik er weleens mee. Dan stel ik me voor dat de boel instort en mijn hondjes op de bank zitten. Hoe kom ik daar dan bij? Maar daar probeer ik niet te veel aan te denken. Op de een of andere manier raak je er nog aan gewend ook, en misschien zetten andere mensen er zich gemakkelijker overheen. Laat ze ons nu gewoon eens vertellen wat we kunnen verwachten, dat is alles wat ik vraag. Wat de uitslag ook is, ik zal zeggen: joepie! Want dan kunnen we eindelijk verder."