Geen vertrouwen dat we rechtvaardig worden behandeld

"Na de beving bij Huizinge zijn we meteen rond het huis gelopen. Bevingen voel je soms wel. Maar je merkt het vooral doordat er dingen omvallen en kopjes op de planken beginnen te trillen. Ik ben realistisch als het gaat om schade. Er zijn mensen die het veel erger hebben getroffen dan wij. Ik weet ook dat er gangbare scheuren zijn bij de overgang tussen betonplaten bijvoorbeeld. Dat zijn gewoon krimpscheuren en die komen niet door de bevingen. Maar de scheuren dwars door bouwblokken heen, dat kan geen krimp zijn. Maar wat het precies is, dat weet je niet."

"Ik ben begonnen met schade melden bij de NAM, daarna volgde het CVW (Centrum Veilig Wonen). Ik heb, denk ik, vijf schaderondes gehad. De laatste ronde bij de TCMG en het IMG duurde het langst. Daar is ook echt iets geknapt bij me. De eerste keer dat je schade meldt, is het heel onwennig. Je weet er niet veel van. We kregen bij de NAM en het CVW wel vergoedingen. We hebben de schades ook laten herstellen. Zo leer je gaandeweg bij over het soort schade en hoe ze hersteld worden. In één van de lange wanden was een flinke scheur zichtbaar. Er is wapeningsgaas over de hele wand aangebracht met mortel, maar het is gewoon weer kapotgescheurd.

Wat me vooral opvalt, is dat het herstel altijd heel oppervlakkig gebeurt. Een scheur wordt één of twee centimeter uitgekrabd en dichtgesmeerd. Maar je kunt mij niet wijsmaken dat die scheuren niet veel dieper doorgaan. Ik heb bij één van de scheuren zelf verder gewroet. Erachter is het gewoon helemaal kapot. Daar druk je zo een euromunt doorheen. Zo’n bouwblok - dit hele huis is als nieuwbouwhuis uit van die gipsbetonblokken opgebouwd - scheurt toch niet alleen aan de buitenkant?"

"Je leert ook steeds meer over de procedures. Zo ontdekte ik door gesprekken met de buren dat er verschillende inspecteurs in de buurt zijn die vergelijkbare schades heel verschillend beoordelen. De laatste deskundige die bij ons kwam, wees alles af. We kregen één van de vierentwintig scheuren vergoed. Een paar honderd euro. Bij diverse buren werden ook al die krimpscheuren gewoon vergoed. Ik gun het hen van harte, maar het is zo krom. Ik denk dat als ze daar zelf met een moker op de muren hadden geslagen, dat het nog werd vergoed. Overal in de buurt zijn enorme bedragen vergoed. Twintig keer zoveel als wij kregen voor exact dezelfde soort schades in hetzelfde type woningen.

De scheur die we zelf al eerder hadden laten repareren, daar beweerde de deskundige bij ons zelfs van dat we dat helemaal niet hadden laten repareren. En dat daarmee de scheur dus niet opnieuw voor vergoeding in aanmerking komt. Terwijl ik hem de nota’s voor de reparatie heb laten zien. Hij bleef bij zijn standpunt. Ook riep hij dat we geen conclusies konden verbinden aan het feit dat de NAM dat eerder wel had vergoed. De NAM had boeren uit het weiland gehaald bij een groot gebrek aan deskundigen, zo beweerde hij. De deskundigen die eerder waren geweest, ja die snapten er volgens hem niks van."

"Bij de tweede, derde en vierde schaderonde ben ik vrij snel akkoord gegaan met de geboden vergoeding, vooral vanuit de emotie dat ik er vanaf wilde. Maar ik liet het er bij de laatste schaderonde niet meer bij zitten. Zoals gezegd, er knapte iets bij me. Het gaat me niet om het geld. Het gaat mij om rechtvaardigheid. Eerst hebben we alles toegelicht in een zienswijze bij de TCMG, maar daar werd niets mee gedaan. Uiteindelijk hebben we dus bezwaar gemaakt tegen het besluit. Na achtentwintig maanden (toen was het al het IMG) was er een hoorzitting. 

Ik kan haast niet beschrijven hoe die periode tot die hoorzitting is geweest. Ten eerste krijg je te maken met een beslistermijn, die wordt verlengd en weer verlengd. Het duurt maar en duurt maar. Je bent volkomen afhankelijk. Ik ben vanuit mijn werk echt wel wat gewend als het gaat om juridische zaken of een papieren wereld, maar wat dit met mij heeft gedaan had ik zelf ook niet verwacht. Het komt gewoon onder je huid. Dat je bewijzen aandraagt die onomstotelijk zijn en dat het gewoon wordt genegeerd. Je voelt je niet serieus genomen, je voelt je weggezet. Het gaf me heel veel stress."

"Mijn vriendin moet vanuit haar werk mensen beoordelen en is binnen ons privéleven erg voorzichtig om conclusies te trekken, maar we hebben wel geconcludeerd dat ik hier bijna overspannen van ben geraakt. Ik zat avonden, soms zelfs midden in de nacht, achter de computer alles uit te pluizen. Ik heb jullie Serviceloket gebeld ’s avonds, gewoon maar om mijn verhaal kwijt te kunnen. De zaakbegeleider heeft me hierin enorm geholpen. Keer op keer was hij bereid mij aan te horen en tot rust te brengen. Zonder hem weet ik niet of ik nog rustig had kunnen blijven. Het frustreerde mij. Ik werd zo giftig van die hele houding, met name van de deskundige, maar ook van de organisatie als geheel. 

Dat heeft heel veel met mij gedaan, maar ook met iedereen om me heen. Mijn kinderen begonnen mij te mijden. Mijn vriendin werd gestrest van mij. Het heeft veel invloed op ons gehad. Ik bleef maar inloggen met mijn DigiD in het aanvraagsysteem in de hoop dat er weer een reactie was. Weer een nieuw bericht, met eindelijk de gehoopte duidelijkheid. Ik sliep slecht ’s nachts. Overdag, wanneer het gezellig was, viel ik juist in slaap."

"Toen de hoorzitting er eenmaal was, werden we na welgeteld een half uur op alle belangrijke punten in het gelijk gesteld. Dan zou je denken dat we daar blij mee waren. Maar eigenlijk heeft dat toen vooral bevestigd dat we nodeloos al die tijd hebben gestreden. Die deskundige had gewoon meteen moeten zeggen, zoals op basis van onze zienswijze: 'u heeft gelijk, ik had dat verkeerd ingeschat'. Nu blijkt dat wij dus onnodig gedwongen zijn geweest een strijd aan te gaan tegen een moloch. Want zo voelt dat, dat je tegen een organisatie vecht. Waarna je dus in een half uurtje hoort: 'u heeft gewoon al die tijd gelijk gehad'. Ik heb dus al die tijd gevochten voor iets waar je niet voor zou moeten hoeven vechten. 

Wat dan ook steekt, is dat die deskundige er zelf niet was. Die stuurde gewoon zijn leidinggevende. Maar ook vanuit het IMG kwam er geen excuus of verklaring van begrip voor wat er was gebeurd. Ik ben het vertrouwen in de overheid hierdoor wel kwijtgeraakt. We hebben ook waardedaling vergoed gekregen. Maar ik vraag me nu wel af of we daarmee hebben gekregen waar we recht op hebben. Misschien hadden we het toch maar via een advocatenbureau en die stichting WAG (Stichting Waardevermindering door Aardbevingen Groningen) moeten doen en niet via het IMG. Straks gaan die vergoedingen alsnog over de kop en had ik ook recht gehad op meer. Dat steekt."

"Ik wil nu ook wel eens weten wie er aan de touwtjes trekt rond het dichtdraaien van de gaskraan. We zullen het misschien wel nooit weten. Het is niet transparant. Daarbij is het wachten op weer een nieuwe beving. Het vertrouwen dat het goed wordt opgepakt, dat is weg bij ons. Zo lang je maar rechtvaardig wordt behandeld, zijn die bevingen niet zo erg. Maar ik vraag me inmiddels wel af of niet ook de heipalen schade hebben. Ik zou wel eens een echt goed onderzoek naar de funderingen en de ondergrond willen. Maar op zich wonen we hier fijn en willen we ook niet weg. We voelen ons hier niet onveilig. Uiteindelijk zijn de bevingen het probleem niet. Het is de manier waarop er met je wordt omgegaan."