Ook aan de rand van het Groningse aardbevingsgebied kan de schade aanzienlijk zijn. Daar weten Mariette Elzenga en Peter de Wekker uit Muntendam alles van. Hun 175 jaar oude boerderij maakte de afgelopen jaren heel wat mee. Ze schreven er een boek over.
Liefde
Toen Mariette en Peter in 2007 de boerderij betrokken, hadden ze geen idee wat hen te wachten stond. "Ik weet nog dat ik voor het eerst over de drempel stapte", vertelt Mariette. "Ik dacht meteen: dit is ons huis." Het pand, door de gemeente Midden-Groningen als ‘karakteristiek’ bestempeld, had wat liefde nodig en die gaven ze graag. Ze vernieuwden de keuken en een deel van het dak, legden een moestuin aan en fatsoeneerden de boomgaard.
Frustrerend
Een paar jaar later veranderden de aardbevingen alles. Scheuren in de muren, verzakkingen en klemmende deuren werden onderdeel van hun dagelijks leven. Ze meldden de schade bij de NAM, Centrum Veilig Wonen, de Tijdelijke Commissie Mijnbouwschade en het IMG. Met wisselend succes. "Schades werden niet erkend, onderzoeken bleven in de planning steken, zaak- en bewonersbegeleiders wisselden elkaar af, rapporten raakten zoek en we moesten overal zelf achteraan bellen”, vertelt Mariette. “Dat was zo frustrerend.”
Badkamer
En ondertussen werden de schades steeds erger. “In de badkamer zat een scheur waar je je hand doorheen kon steken", herinnert Peter zich. "Het water liep zo de muur in. Dat moest gewoon gerepareerd worden, schadevergoeding of niet.” Dus die nieuwe badkamer bouwden ze zelf. Ook de vloer van de bijkeuken, inmiddels zo verzakt dat ‘ie schuin afliep, herstelden ze. ”Niet alleen voor onszelf, maar ook voor het huis. Je wilt het goed houden.”
Onveilig
In 2021 kwam een schade-opnemer met grote schrikogen de kelder uit. De schade aan de kelderbogen bleek zo groot, dan hij niet verder durfde. “We deden een melding van een Acuut Onveilige Situatie en nog diezelfde dag stond het IMG op de stoep. Ze gingen niet weg voordat er een aannemer was om de bogen te stutten. Maar daarna werd het weer stil. Dat vonden we moeilijk te begrijpen. Als je huis zulke ernstige scheuren heeft, moeten ze je toch serieus nemen? Dan verwacht je een versnelling, een oplossing. Maar die liet lang op zich wachten.”
Knauw
Mariette en Peter schreven een boek over hun ervaringen, Een huilende hoeve met scheuren in haar ziel. Hierin komen zij en hun huis om en om aan het woord. “Het huis verwoordt onze gevoelens. Zo konden we daar zelf een beetje bij wegblijven en ons bij de feiten houden.” Tijdens het schrijven beleefden ze de afgelopen tien jaar opnieuw. “Dat was weleens moeilijk.” Hun vertrouwen in de instanties kreeg een knauw door alles wat ze meemaakten. “Niet het vertrouwen in de mensen, die doen allemaal hun best. Wel in de bureaucratie met z’n regels, waardoor het lang duurt voordat je weet waar je aan toe bent.” Ondanks alles hielden ze hoop op een goede afloop.
Tachtig
Die kant lijkt het nu gelukkig wel op te gaan: de versterking van hun boerderij is in zicht. Peter: "We hebben nu elke drie weken contact met NCG. Dat maakt een groot verschil; weten waar je naartoe werkt. Het plan is om de fundering en kelder te verstevigen, de muren te verankeren en het huis te verduurzamen.” Tijdens de werkzaamheden wonen ze in een tijdelijke unit op hun erf. “Ik vind het een leuk vooruitzicht, zo’n tiny house”, lacht Mariette. “Wanneer de werkzaamheden klaar zijn, is nog niet bekend. Op 24 november 2026 word ik tachtig. Ik heb met de projectleider en de aannemer afgesproken dat ze het huis dan opleveren. Ze hebben het allebei genoteerd."